Er is niets fijners dan onderweg zijn.
Het asfalt wat onder de banden van je auto doorglijdt als ware een warm mes door roomboter, de tankstations langs de A6 die je allen bij naam kent, de taxi’s die ter hoogte van Schiphol áltijd rechts inhalen.
Ik hou van onderweg zijn; niet per sé ergens heen, gewoon onderweg zijn is voldoende.
Groot bekertje graag!
Het geeft me een gevoel van vrijheid. Anonimiteit. Rust.
Het geeft me de gelegenheid in alle stilte na te denken. Te overwegen en te reflecteren.
Te flirten met andere ‘onderweg’ mensen bij het tankstation als ik de zoveelste dubbele espresso bestel. Overigens altijd in een groot bekertje, dat is makkelijker vasthouden én stabieler in de bekerhouder.
Tankstation medewerkers horen dat vaker volgens mij, er kijkt er nooit één raar op als ik erom vraag.
Vandaag reed ik over de afsluitdijk. Ik heb daar in de afgelopen jaren al minstens 100 maal gereden in ieder seizoen en altijd, maar dan ook altijd, zijn ze bezig met de weg.
Regelmatig sta ik dan stil achter een vrachtwagen, wachtend totdat ik de sluis kan passeren en vaak speel ik dan een spelletje.
Ik stel mezelf een vraag, om het even wat, en voordat ik de sluis 30 km verderop passeer moet ik het antwoord hebben.
30 kilometer zee en IJsselmeer. 30 km wachten, wachten, wachten en gasgeven om vervolgens weer te wachten.
Wind. Meeuwen. Ruwe mannen in oranje hesjes die in weer en wind hun baggerkranen bedienen. De uitgebluste Spar shop halverwege bij de pomp.
Soms een enkele zeehond. Mooie luchten en nooit een zeemeermin.
Iconisch, die afsluitdijk.
30 kilometer nadenken
Vandaag was ik er op tijd; ik moest vroeg in Alkmaar zijn en dus reed ik om precies 08.55 langs de eerste sluis.
De vraag van vandaag luidde: ‘Manon, wat zou je willen?’
Nou mensen….wat. een. kutvraag.
Ten tijde dat ik deze blog op papier zet, om kwart voor 10 in de avond, zit ik allang weer in Drenthe en heb ik nog steeds geen antwoord.
Gedurende 30 kilometer lang schoot de wereld door mijn hoofd. Heden en verleden, herinneringen, ervaringen, dromen, fantasieën.
Wat zou je willen dan?
Ik dacht terug aan de afgelopen week die , Manon-eigen, best wel intens was.
Ik hou van intens. Ik hou van dat stukje balanceren op het randje van net teveel en precies genoeg. Zelden ga ik er meer overheen maar mijn lijf heeft de spanning nodig om te kunnen voelen.
Voelen. ‘Dat doe ik veel meer de laatste tijd’ schoot er door mijn hoofd. Maar, het was niet het antwoord op mijn vraag.
De sluis kwam al in zicht en terwijl ik de auto uit liet rollen op de rechterbaan want hé, stilstaan moeten we toch, besloot ik dat ik het niet wist.
Mijn gedachten verplaatsten zich naar het moment en mijn Spotify playlist schakelde over naar The Joker van de Steve Miller Band. Met 20 km per uur naderde ik de sluis.
‘Maar Manon, wat zou je nou willen?’
Daar was hij weer. De vraag der vragen en al grappend maakte ik hem af, ‘Perzikbillen’’.
Hardop schoot ik in de lach. De sluis deinde langs en nog na grinnikend concludeerde ik dat ik er nog steeds niet was, ik had ze namelijk al, die perzikbillen.
Geen vrouw overboord, ik was tenslotte onderweg en terwijl ik de A7 verder af zakte realiseerde ik het me. Ik ben een rijk mens, ook zonder antwoord en zonder zeemeermin.
Ik heb altijd de terugweg nog.
