Donderdag 9 januari.
De vuurwerkresten liggen nog in de goten, het regent zachtjes en de eerste knoppen komen alweer aan de struiken.
Iedereen is blij dat alles weer ‘gewoon’ is, de sportscholen draaien overuren en de Albert Heijn promoot ‘gezond eten’ als nooit tevoren.
Het nieuwe jaar is 9 dagen geleden begonnen. Een nieuw jaar, een nieuwe ronde en wie weet hoeveel kansen.
Maar zonder jou pap.
Rauw
Exact 3 weken geleden stond ik in jouw voortuin. Mijn stem schor van het schreeuwen en mijn lijf strak van de adrenaline.
Om me heen stonden politiemannen, ouwe rotten in het vak en een jonkie die ook danig onder de indruk was van de hele situatie.
Je hond stond naast me, vastgehouden door mijn moeder die in één middag ook 5 jaar ouder werd.
Ik stond daar te doen waar ik goed in ben; regelen.
Met militaire precisie delegeerde ik politie, GGD, uitvaartverzorgers, buren, familie, vrienden en mezelf.
Mijn vader was dood.
Uren later, toen de eerste formaliteiten geregeld waren zakte ik uitgeput op mijn eigen bank. Er was nog geen ruimte voor verdriet, verdoofd ben ik in mijn bed gaan liggen en sliep ik binnen vijf minuten een droomloze slaap.
Mijn lichaam moest zichzelf opladen om het verdriet, waarvan ik wist dat het me de volgende ochtend zou overvallen, te kunnen handelen.
En dat verdriet kwam. In golven van pijn en hysterie. Met lange uithalen. Schreeuwen en mezelf vasthouden met trillende handen.
Het was er die vrijdagochtend. Puur en confronterend zoals alleen verdriet kan zijn.
Op rolletjes
Scherpe randen waar ik mezelf die eerste dagen menigmaal aan open haalde. Rafelige herinneringen beheersten mijn dagen. Alles deed me denken aan jou. Aan de vader die je wel en niet geweest bent. Aan de urenlange gesprekken die we gevoerd hebben. De discussies.
De vakanties samen naar Frankrijk. Gemeenschappelijke liefdes voor van alles en nog wat. Karaktertrekken. Patronen. Pijn. Frustratie. Vergeving. Liefde.
Ik wist niet waar ik de energie vandaan moest halen om door te gaan. Het leek alsof de wereld op was gehouden met draaien.
Automatisch verviel ik terug op datgene wat ik goed kan. Ik ging regelen. En praten.
Uren heb ik tegen mezelf en tegen vrienden die naast me kwamen staan gepraat.
De uitvaart, de advertentie, de erfenis en de verwerping hiervan, de hond, mijn moeder. Complete draaiboeken passeerde de revue en eigenlijk liep alles, as usual, op rolletjes.
Je uitvaart was perfect. Iedereen die ik erbij wou hebben was er. Er was ruimte voor humor, liefde en confrontatie. Je lag daar maar in die kist, ik denk dat je glimlachend mee hebt gekeken want je zou je dochter zien zoals deze is en ik weet dat je trots op me bent.
Kerstmis volgde en was fijn. Oudjaar passeerde onder een dikke deken van mist en ik zette mijn handtekening bij de notaris. Weer iets van het lijstje afgevinkt.
Dag Papa
Afgelopen maandag ben ik weer aan het werk gegaan.
Warme reacties van collegae, klanten en relaties. Bloemen, kaartjes en ontelbare appjes en telefoontjes. Begrip.
Maar, hoe goed de afgelopen weken ook zijn verlopen; mijn lijf is moe.
32 jaar en 9 maanden lang ben je een onwrikbaar onderdeel geweest van mijn leven. Of ik het nou wou of niet. Je was daar.
Ik heb je vervloekt. Dood gewenst. Lief gehad. Om en met je gelachen. Ik heb me zorgen gemaakt om je, ik heb je weggeduwd. Me voor je geschaamd. Trots ben ik op je geweest.
En nu, nu rest me alleen de herinnering aan jou. De verhalen. De anekdotes. Je foto hier in de kast naast de foto van Cadiz.
Geen appjes meer met ‘Ok’, geen lege flessen wijn meer die je verstopte, geen kopjes koffie meer op zondag. Geen advies meer, geen trillende handen, kritiek op mijn keuzes, politieke discussies en papanootjes.
Ik weet niet waar je naartoe gaat als je dood bent. Misschien krijg je nog iets mee van mijn leven, misschien ook wel niet. De acceptatie begint langzaam vorm te krijgen en daarmee ook de bewustwording dat het geen nare droom is maar dat je echt, echt nooit meer terugkomt.
We wisten allebei dat dit moment een keer ging komen pap. We wisten ook allebei dat ik me er wel doorheen zou slaan. De juiste keuzes zijn gemaakt. Er is geen spijt en er zijn geen verwijten. Liefde is hetgeen overblijft.
Dankjewel dat je mijn vader bent geweest. Want, zelfs als de herinneringen beginnen te vervagen, de rauwe randjes littekens zijn geworden en we jaren verder zijn is dat nog steeds wie je was.
Mijn vader.
