Juf Ank uit De Luizenmoeder noemde het afgelopen zondag al.
‘Waait er ein-de-lijk weer een frisse lentebries door mijn voorbips!’
En dat is exact het gevoel wat heel vrouwelijk én mannelijk Nederland de afgelopen dagen herkende.
De zon scheen. En hoe!
Na maanden kwakkelweer, donkerte en somberheid waren we het vertrouwen in de zon een beetje verloren.
Winter depressie, griep, gevloek en gekreun omdat je wéér natregende waren aan de orde van de dag.
Alsof de natuur weet wanneer het genoeg is, wanneer het allemaal bijna te zwaar begint te worden…dat is het moment dat er opeens, totaal onverwacht, een zonnetje tussen de wolken door piept.
Stijgende temperaturen, krokussen, andere geuren en kleuren, rondvliegende D vitamines; we kregen massaal het ‘Lente gevoel’ afgelopen weekend.
Het grappige is, is dat iedereen er op reageert. Overwegend blij.
Paarden die in de wei die eindelijk weer droog is wat vaker een sprintje trekken, mensen bij de supermarkt die glimlachen, hoelang de rij ook is.
Een massa sprint op Tinder. Offertes die makkelijker op status ‘Akkoord’ kunnen worden gezet.
Het leven lijkt in één keer zoveel mooier.
Onlosmakelijk verbonden met dat lentegevoel is de opluchting welke haast tastbaar is als men zegt ‘Ik ben zó blij dat we de winter gehad hebben’.
En daar gaat men dus en masse de fout in.
Afgezien van het feit dat het eind maart rustig nog -10 kan worden wordt de winter vaak gruwelijk onderschat én ondergewaardeerd.
In de winter hoef je niet iedere week het gras te maaien. Niets zo lekker als uitgebreid lang onder een warme douche staan wanneer je tot op het bot koud bent. Geen hooikoorts.
Zomaar wat voorbeeldjes maar wat misschien wel het allerbelangrijkste is; zonder winter geen lentegevoel.
Geen blijheid, uitbundigheid en al helemaal geen frisse lentebries door je voorbips.
Heb je er ooit bij stil gestaan dat onze lentekriebels zo intens zijn omdat ze vooraf worden gegaan door kou, donkere dagen en algeheel kutweer?
Dat je om extase te voelen óók diepe dalen moet kennen?
Dat ‘fantastisch’ een fijner gevoel geeft dan ‘prima’?
Alles staat wat dat betreft in relatie tot elkaar. Zomer en winter, hard en zacht, verdriet en geluk.
Veel mensen gaan akkoord met dat ‘prima’ gevoel. Ze zijn vergeten dat het ook anders kan.
En dat is jammer. Enorm jammer.
Als een soort vaste waarde denkt men vaak dat ‘prima’ goed genoeg is. Lekker veilig. Hoef ik ook de diepte niet in.
Ach joh, een beetje minder geluk maar tenminste ook geen diep, pijnlijk verdriet.
En zo zwakt na enkele dagen zonneschijn de frisse lentebries weer af naar een haast onmerkbaar zuchtje, een zwak geritsel in de dorre bladeren van de winter.
Terwijl het óók de voorbode van een schitterende, pulserende, met glitters doorspekte storm had kunnen zijn.
Nodeloos om te zeggen misschien maar, ik heb de haringen van het leven maar alvast iets dieper de grond in geslagen…
