Wat een dramatische titel, zo op het eerste gezicht.
Het grappige is; wat je verliest kun je altijd weer terugvinden.
Verliezen staat altijd tegenover vinden. Ying en Yang, het één kan niet zonder het andere bestaan.
Verloren liefde
Het goede en de voornemens
Maandag 7 januari 2019, ik moet nog even wennen aan die 9.
De eerste week ‘’nieuw jaar’’ zit er weer op en daarmee ook de goede voornemens die heel Nederland trouw bedenkt maar nooit uitvoert.
Eigenlijk krijg ik zelden meer de vraag, men weet dat ik er niet aan doe. Dat het niet mijn stijl is ergens mee te stoppen op een bepaald moment laat staan ergens aan te beginnen.
Ik begin wanneer ik wil.
En zo begon 2019.
Zonder veel bombarie, thuis, met een fles Moët en de kat op schoot.
Samen hebben we naar het vuurwerk gekeken en al leek het soms een tikkeltje op een imitatie van de Gazastrook, mooi was het wel.
Verder lezen →
(Ver) Bouwen!
Bouwen. Het is mijn achternaam.
Tevens een werkwoord en, laat die twee nou eens goed bij elkaar passen!
De afgelopen weken ben ik druk bezig geweest met bouwen.
Bouwen aan mijn huis voornamelijk.
Waar ik vóór de zomer nog dacht in 2 weken even een ander huis neer te zetten, tijdens de herfst werd me duidelijk dat een verbouwing niet voor niets reden is voor scheidingen, ruzie en vooral een hoop lijstjes en gepieker.
Kijk je wel eens naar het programma ‘Ik vertrek’ ?
Boem is ho!
Daar zit je dan, zondagnacht om 14 over 2.
Het is lang, heel lang geleden dat ik heb geschreven.
En ik heb het gemist!
De weken en maanden vlogen als een malle voorbij in een niet aflatende stroom van carrière, huiselijke beslommeringen, projecten, ontwikkeling en reflectie.
De vaart zat er zodanig in dat ik regelmatig vergat dat ik ervan hou om te schrijven.
Ik vergat wel meer.
Ik vergat mezelf ook af en toe een beetje.
Verder lezen →
In het diepe
Vandaag is het Blue Monday. Blue wattes? Juist, het zei mij ook weinig.
De 3e maandag van januari.
De meest depressieve dag van het jaar klaarblijkelijk; waarbij de feestdagen vreugde (serieus?) is weggeëbd en de goede voornemens alweer lijken te vervagen.
Nou, mijn maandag vandaag was alles behalve blue.
Hij was ook niet saai, of depressief. Niet kleurloos maar voorzien van glitter.
Ik ben vorige week namelijk in het diepe gesprongen.
Er is een bedrijf zo vriendelijk geweest eind vorig jaar om mij een duikplankje aan te reiken, mijn taak was een beste aanloop arrangeren en vol gas er vanaf.
Verder lezen →
Nee.
Ben jij je er wel eens van bewust wat er gebeurt wanneer je ‘Nee’ zegt?
Nee he?
Daar denken wij mensen niet zoveel over na.
Waarom zouden we ook; het is tenslotte makkelijker om ‘Ja’ te zeggen.
Eens in de zoveel tijd dwing ik mezelf bepaald (aangeleerd) gedrag onder de loep te nemen.
Om bewuster om te gaan met bepaalde processen, keuzes anders te maken.
Ik trek mezelf dus uit mijn comfortzone.
Stil
Het is stil. Toen ik vanmorgen wakker werd en me omdraaide, zwevend tussen slaap en waken. Stil; toen ik naar beneden liep, de koelkast open trok en met pannen rammelde.
Het is stil, als ik opsta en door de kamer heen en weer loop, zoekend naar geluid. Het is oorverdovend stil en het grijpt me met lange, verstikkende vingers.
Als ik er niet meer ben
De afgelopen weken ben ik een aantal keer geconfronteerd met het feit dat het leven stopt.
Iets waar ik eigenlijk nooit bij stil sta.
Gewoonweg omdat het niet voorkomt in mijn plan der plannen.
Dat het leven van dierbaren kan stoppen, op de meest vreemde manieren; maar ook mijn leven.
Het gaat een keer gebeuren.
Ik hoop dat het me overvalt. Terwijl ik met mijn glas wijn onder de olijfboom zit, in de tuin van mijn Zuid Franse beleggingsobject.
Maar, het kan ook op een kille snelweg zijn omringd door xenon-verlichting en vies asfalt en lege pakjes sigaretten in de berm.
De oude man en zijn hondje
Ik denk dat 80% van de vrouwen die regelmatig mijn blog leest de film ‘Chocolat’ wel heeft bekeken.
Al was het alleen maar omdat Johnny *lekker* Depp erin meespeelt.
Anyway; in Chocolat komt op een gegeven moment een oudere man in beeld die geflankeerd wordt door een even oud hondje.
Samen struinen ze dagelijks de idyllische Franse dorpsstraatjes af opzoek naar een praatje maar vooral opzoek naar liefde.
Uiteindelijk wordt die gevonden, want ja, het is een film.
In Hoogkerk hebben we net zo’n man.
De straten zijn hier verre van idyllisch, het weer is kut en er zweeft geen geur van versgebakken Pain du Bologne uit de openstaande ramen.
Kabbelen
Scherpzinnige titel. Klopt als een bus.
Ik ben in verdomd veel dingen goed, in veel dingen supergoed maar er zijn ook enkele zaken die ik niet beheers.
Één daarvan is kabbelen.
Je weet wel, rustig meedeinen op de stroom des levens, je niet druk maken over futiliteiten, jezelf geen hoofdpijn bezorgen en vooral ontspannen achterover leunen en de controle loslaten.