De afgelopen maanden ben ik bezig geweest met een transformatie.
Ik werd me gedurende dat proces overigens pas bewust van het feit dat ik aan het transformeren was maar dat terzijde.
Wat is er veel veranderd.
Wat zijn er veel lampjes aangegaan, de ‘Aha’ momenten zijn niet meer op één hand te tellen.
Wat maakt het me blij maar wat is het ook raar af en toe.
Vorige week was het Internationale Vrouwendag.
Bah.
Ik heb daar zo helemaal niets mee.
Rondom vrouwendag zie je overal berichten omhoog schieten over ‘Gelijkheid’, ‘Vrouwen die net zo goed/slim/mooi/rijk/whatever zijn in vergelijking tot mannen’ en vooral ‘Empower your sister’ berichten.
Ik empower helemaal niets. Ik heb vriendinnen, geen sisters. Ik up helemaal niemands ‘back’ en ik ben zéker niet in de veronderstelling dat ik gelijk ben aan een man.
Dat ben ik namelijk niet, net zo min als dat welke andere vrouw ter wereld dat is.
Ik heb namelijk tieten en een man niet. Einde discussie.
Verder lezen →
Juf Ank uit De Luizenmoeder noemde het afgelopen zondag al.
‘Waait er ein-de-lijk weer een frisse lentebries door mijn voorbips!’
En dat is exact het gevoel wat heel vrouwelijk én mannelijk Nederland de afgelopen dagen herkende.
Verder lezen →
Wat een dramatische titel, zo op het eerste gezicht.
Het grappige is; wat je verliest kun je altijd weer terugvinden.
Verliezen staat altijd tegenover vinden. Ying en Yang, het één kan niet zonder het andere bestaan.
Maandag 7 januari 2019, ik moet nog even wennen aan die 9.
De eerste week ‘’nieuw jaar’’ zit er weer op en daarmee ook de goede voornemens die heel Nederland trouw bedenkt maar nooit uitvoert.
Eigenlijk krijg ik zelden meer de vraag, men weet dat ik er niet aan doe. Dat het niet mijn stijl is ergens mee te stoppen op een bepaald moment laat staan ergens aan te beginnen.
Ik begin wanneer ik wil.
En zo begon 2019.
Zonder veel bombarie, thuis, met een fles Moët en de kat op schoot.
Samen hebben we naar het vuurwerk gekeken en al leek het soms een tikkeltje op een imitatie van de Gazastrook, mooi was het wel.
Verder lezen →
Bouwen. Het is mijn achternaam.
Tevens een werkwoord en, laat die twee nou eens goed bij elkaar passen!
De afgelopen weken ben ik druk bezig geweest met bouwen.
Bouwen aan mijn huis voornamelijk.
Waar ik vóór de zomer nog dacht in 2 weken even een ander huis neer te zetten, tijdens de herfst werd me duidelijk dat een verbouwing niet voor niets reden is voor scheidingen, ruzie en vooral een hoop lijstjes en gepieker.
Kijk je wel eens naar het programma ‘Ik vertrek’ ?
Daar zit je dan, zondagnacht om 14 over 2.
Het is lang, heel lang geleden dat ik heb geschreven.
En ik heb het gemist!
De weken en maanden vlogen als een malle voorbij in een niet aflatende stroom van carrière, huiselijke beslommeringen, projecten, ontwikkeling en reflectie.
De vaart zat er zodanig in dat ik regelmatig vergat dat ik ervan hou om te schrijven.
Ik vergat wel meer.
Ik vergat mezelf ook af en toe een beetje.
Verder lezen →
Vandaag is het Blue Monday. Blue wattes? Juist, het zei mij ook weinig.
De 3e maandag van januari.
De meest depressieve dag van het jaar klaarblijkelijk; waarbij de feestdagen vreugde (serieus?) is weggeëbd en de goede voornemens alweer lijken te vervagen.
Nou, mijn maandag vandaag was alles behalve blue.
Hij was ook niet saai, of depressief. Niet kleurloos maar voorzien van glitter.
Ik ben vorige week namelijk in het diepe gesprongen.
Er is een bedrijf zo vriendelijk geweest eind vorig jaar om mij een duikplankje aan te reiken, mijn taak was een beste aanloop arrangeren en vol gas er vanaf.
Verder lezen →
Ben jij je er wel eens van bewust wat er gebeurt wanneer je ‘Nee’ zegt?
Nee he?
Daar denken wij mensen niet zoveel over na.
Waarom zouden we ook; het is tenslotte makkelijker om ‘Ja’ te zeggen.
Eens in de zoveel tijd dwing ik mezelf bepaald (aangeleerd) gedrag onder de loep te nemen.
Om bewuster om te gaan met bepaalde processen, keuzes anders te maken.
Ik trek mezelf dus uit mijn comfortzone.
Het is stil. Toen ik vanmorgen wakker werd en me omdraaide, zwevend tussen slaap en waken. Stil; toen ik naar beneden liep, de koelkast open trok en met pannen rammelde.
Het is stil, als ik opsta en door de kamer heen en weer loop, zoekend naar geluid. Het is oorverdovend stil en het grijpt me met lange, verstikkende vingers.
